Ik ben met het behandelen cq readen van dieren begonnen toen onze rottweiler Conan ziek was. Conan wilde niet meer een end lopen en ook niet meer eten, en er waren nog wat meer lichamelijke klachten.
Op een gegeven moment vroeg Petra of ik niet eens-  via Reiki – aan Conan wilde vragen wat hij nou eigenlijk zelf wilde. Ik wist niet of dit mogelijk was, maar ik kon hem op z’n minst een behandeling geven.
Dezelfde avond vroeg ik of Conan bij me wilde komen en  Conan ging met zijn rug tegen me aan liggen, zodat ik hem kon gaan behandelen. Hij ontspande geheel onder mijn handen, zelfs zo erg dat ik dacht dat hij niet meer ademde!
Gelukkig zag ik dat dit wel het geval was en tijdens de behandeling kreeg ik een zware stem te horen: ‘laat me gaan, het is genoeg geweest’ en ‘ik wil niet meer’.

Natuurlijk had ik ontzettend veel moeite om echt te geloven dat deze woorden van Conan kwamen en probeerde ik mezelf te overtuigen dat deze stem uit mijn eigen fantasie was voortgekomen. Aan de ene kant omdat het woorden waren die ik niet wilde horen en aan de andere kant omdat ik niet kon geloven dat ik op deze manier met mijn hond kon communiceren.

Na een uur behandelen was ik klaar en liet Conan even alleen bijkomen. Dit bijkomen duurde ongeveer 45 minuten en ik begon me ernstige zorgen over hem te maken. Stel je voor dat ik hem met deze behandeling iets aangedaan had! Tenslotte kunnen dieren hier anders op reageren dan mensen.

Maar nee hij kwam weer bij en was als een puppy zo speels! Hij wilde rennen en naar buiten toe en leek te zijn veranderd in een hond van 1 jaar! Dit duurde een paar uur en daarna was hij weer de oude Conan, die zijn kop op mijn been legde en mij aankeek met zijn trouwe ogen. De zware stem die nog nagalmde was ik nog niet vergeten en ik besloot de volgende avond het zelfde te gaan doen. Ik moest tenslotte een zekerheid hebben om de beslissing te nemen om hem in te laten slapen.

De avond daarop behandelde ik hem, met alle energie die ik kon doorsturen, hij ontspande zich maar wederom hoorde ik de zware stem en voelde aan zijn lichaam dat hij - ondanks hij het niet liet merken - weldegelijk pijn leed.

Het was voor mij duidelijk wat hij me wilde zeggen:  het is genoeg geweest.

Petra wist dit al een tijdje en we besloten dat we dit met de dierenarts gingen bespreken en als er geen diervriendelijk behandeling voor hem was, om Conan te laten inslapen. De dierenarts was het - na Conan te hebben gecontroleerd - met onze beslissing eens: Conan was te ernstig ziek om hem nog langer te laten aanmodderen. Vooraf hadden we  besloten om bij een soortgelijke conclusie direct actie te ondernemen.

Conan kreeg de eerste verdoving en ging direct relaxed liggen, de tweede verdoving werd ingespoten en ik hoorde ‘dank je wel’ in mijn hoofd en Conan sliep in. Er was totaal geen strijd om in leven te blijven.

Een tijd later repareerde ik voor een hele goede kennis (vriendin) een computer. Omdat ik het nog al moeilijk vind om geld hier voor te vragen, deed ik dit dan ook niet. Op haar vraag ‘’wat krijg je van mij” antwoordde ik dan ook ‘’dat weet ik niet’’.

Ze gaf een nieuwe cursus Dierenreading en ze vroeg me of ik dan – als tegenprestatie – bij haar die cursus wilde gaan doen. En dat vond ik een geweldige ruil!

Op de dag dat ik de cursus zou gaan doen, moesten we een aantal foto’s van dieren mee brengen die nog leefden en een aantal van dieren die overgegaan zijn. Ik had onder andere de foto van Conan bij me en nog wat andere foto’s van een hond van vrienden van mij.

Na de koffie gingen we beginnen. Op een gegeven moment moesten we een dier in gedachte nemen die ons heel dierbaar is. Ik nam onze - nog levende - hond Kyo in gedachte, onze Tosa Inu. Ik zag hem dan ook direct en speelde met hem in mijn hoofd.  ‘Geinig dat dit zo gebeurt’, dacht ik nog.

Op een gegeven moment zag ik in de verte een bruine hond op mij af komen die Kyo omver liep. Die hond was mijn eerste echte hond Tyfoon! Tyfoon klapte zo hard tegen mij aan dat ik letterlijk naar achteren schoof en hij begroete mij vol energie en blijdschap. Het was zo overweldigend dat ik op deze manier de gelegenheid kreeg om mijn hond gedag te kunnen zeggen die al overgegaan is!

Na deze dag vol readingen en indrukken voelde ik dat ik maar aan de dieren hoefde te denken om ze letterlijk bij me te laten komen. Ik heb dan ook diverse keren de keuze gemaakt om de dieren die overgegaan zijn, bij me te roepen. Zeker als ik dieren van andere mensen onder mijn handen kreeg - alleen maar om te aaien - riep ik één van de honden er bij . Al is het alleen al voor de steun die ik van ze krijg.

Deze dieren kunnen dan gewoon zeggen wat er aan de hand is en ik probeer dan de baas hiervan een duwtje in de goede richting te geven.

P.S. Kyo vind het heerlijk om zich door mij te laten behandelen. Hij zegt heel weinig, maar ik voel dat hij gelukkig is.

Dank je wel dat ik dit mocht beleven.